یوهان کرایف، فرانس پوشکاش، پائولو مالدینی و لیونل مسی در لیست بازیکنانی هستند که نتوانستند افتخار قهرمانی در جام جهانی فوتبال را بدست آورند.
با یکدیگر مروری خواهیم داشت بر ناکامان بزرگ جام جهانی فوتبال
آرژانتین (۱۹۳۰)
اولین جام جهانی فوتبال بسیار متفاوت از دیگر جام‌ها بود: بدون مرحله انتخابی، با شرکت ۱۳ تیم، سه ورزشگاه، یک شهر (مونته ویدئو پایتخت اروگوئه). آرژانتین تیم ملی فرانسه را ۱ بر ۰ شکست داد و سپس مکزیک را ۶ بر ۳ در هم کوبید، شیلی را ۳ بر ۱ مغلوب کرد و در نیمه نهایی ایالات متحده آمریکا را ۶ بر ۱ از پیش رو برداشت. در فینال آنها در نیمه اول با نتیجه ۲ بر ۱ از اروگوئه پیش افتادند.در وقت‌های اضافه نیمه اول، دو شیاد به لوئیز مونتی-که گفته می‌شود بهترین بازیکن اعصار و قرون است-هشدار دادند که اگر آرژانتین برنده شود، مادر و خواهرش کشته خواهند شد. این تهدید موتور تحرک او را در نیمه دوم خاموش شد اما اروگوئه سه گل عجیب و غریب زد. مونتی به یوونتوس پیوست، ملیت ایتالیایی گرفت و قهرمانی سال ۱۹۳۴ را با تیم ملی جدیدش جشن گرفت.
اتریش (۱۹۳۴)
تیم هوگو میشل، تیمی بود که به سادگی نمی‌توان از کنار نام آن گذشت. تطبیق‌پذیری تاکتیکی، نظم و انضباط و حرفه‌ای بودن در دوره خود! آنها نقطه اتکای خلاق خود، ماتیاس سیدلار را که به خاطر فیزیک بدنش به او مرد کاغذی و به واسطه استعدادش به وی موتزارت فوتبال می‌گفتند با خود به همراه آورده بودند. آنها با یکی از محبوب‌ترین و بهترین تیم‌های خود در این جام حاضر شده بودند و در دیدار تدارکاتی خود در خاک ایتالیا تیم این کشور را ۴ بر ۲ از پیش رو برداشته بودند. در جام جهانی فوتبال ، آنها در یک چهارم نهایی مجارستان را با نتیجه ۲ بر ۱ از پیش رو برداشتند و در نیمه نهایی باید به مصاف ایتالیا می‌رفتند. سبک بازی اتریش در همان بازی دوستانه با ایتالیا لو رفته بود و تیم کشور موسیلینی در این دیدار پیروز شد.
برزیل (۱۹۳۸)
یک خط ارتباطی خوب میان اعتماد به نفس و غرور وجود دارد و در سال ۱۹۳۸ اولین تیم بزرگ برزیل از آنور بام این خط ارتباطی افتاد. آنها در بازی اول خود، ۶ گل به لهستان زدند (البته ۵ گل دریافت کردند و ششمین گل در وقت‌های اضافه زده شد و آنها برنده بازی شدند) و در مرحله یک چهارم نهایی چکسلواکی را با نتیجه ۲ بر ۱ از پیش رو برداشتند. شاید خستگی در ساق‌های برخی از بازیکنان موجب شد تا سرمربی این تیم برای دیدار نیمه‌نهایی مقابل ایتالیا در مارسی به بازیکنان اصلی خود نظیر لئونیداس، ستاره ۴ گله این تیم استراحت بدهد. شاید هم این بهترین کار برای آماده‌سازی آن بازیکنان برای دیدار فینالی بود که فردای همان روز در پاریس انجام می‌شد. سرمربی ایتالیا به سرمربی برزیل در این باره گفته بود: اگر شما ببازید چه؟ سرمربی برزیل پاسخ داد: ما نخواهیم باخت. اما برزیل باخت و آنها مجبور شدند تا مسیر خود را به بوردو برای کسب مدال برنز مسابقات تغیییر دهند که در آن مسابقه لئونیداس دو بار گلزنی کرد تا کفش طلای خود را دریافت کند.
برزیل (۱۹۵۰)
شما شاید تا به حال شنیده باشید که برزیلی‌ها عاشق فوتبال هستند. بنابراین وقتی آنها برای اولین بار میزبان جام جهانی باشند، مشتاقانه منتظر بالا بردن جام توسط تیمشان هستند. آنها برای این منظور به سرمربی خود فلاویو کاستا رقم قابل توجه ۱۰۰۰ دلار در هر ماه حقوق می‌دادند و برای چهارماه تیم پست درهای بسته تمرین می‌کرد. برزیل جام را با برد ۴ بر ۰ مقابل مکزیک شروع کرد و سپس سوئد را ۷ بر ۱ شکست داد و اسپانیا را ۶ بر ۱ درهم کوبید تا به بازی فینال مقابل اروگوئه برسد. در طول پنج بازی آنها ۲۱ گل به ثمر رسانده بودند که هشت گل سهم آدمیر و بقیه میان شش بازیکن دیگر تقسیم شد تا برایان گلانویل، ورزشی نویس و روزنامه‌نگار مشهور آنها را آینده فوتبال بنامد. دویست هزار نفر هوادار در ورزشگاه ماراکانا گرد هم آمده بودند و پیروزی اروگوئه‌ای‌ها را در این فینال به تماشا نشستند. از آن تاریخ به بعد آنها به این ورزشگاه ماراکانزا می‌گفتند و نلسون رودریگز، نویسنده برزیلی آن را هیروشیمای ما خطاب کرد.
مجارستان (۱۹۵۴)
چه قبول داشته باشید و چه نداشته باشید عمل گرایی آلمانی‌ها شهره خاص و عام است اما در این جام این عمل‌گرایی با احساسات هواداران مجارستان بازی کرد. در بازی فینال مجارستانی‌ها که در ۳۰ بازی شکست نخورده و بدون شک بهترین تیم آن دوران بودند در یک روز بارانی در دیداری که به آن معجزه برن می‌گویند شکست خوردند. مجارستان در بهترین فرم بازی خود نبود: فرانس پوشکاش آمادگی بالایی نداشت، ناندور هیدکوتی با یارگیری هورست اکل در بازی محو شده بود و دیگر اسطوره‌های آنها یعنی سندور کوکسی، زولتان زیبور و جوزف بوزسیک، نمی‌توانستند تاکتیک‌های مجارستان را در زمین پیاده کنند و این شد که آلمان با نتیجه ۳ بر ۲ آنها را شکست داد. اما مجارستان در راه رسیدن به فینال ۲۷ گل در ۵ بازی به ثمر رسانده بود و به یکی از بهترین تیم‌هایی تبدیل شد که هرگز نتوانست کاپ جام جهانی را بالای سر ببرد.
پرتغال (۱۹۶۶)
تاریخ توسط پیروزشده‌ها نوشته می‌شود و تیم‌های اندکی موفق شدند انگلیس را در سال ۱۹۶۶ متوقف کنند اما آنها بهترین تیم جام نبودند. پرتغال با ۱۷ گل نسبت به میزبانی که ۱۱ گل به ثمر رسانده بود این جام را به پایان رساند و بیشتر بازی‌های آنها نیز کلاسیک لقب گرفت. ترکیب این تیم را اوزه بیو، که در اروپا به او پله می‌گفتند و در این جام با ۹ گل زد، خوزه آگوستو، هافبک خلاق و طراح، آنتونیو سیموئز، وینگر ریزنقش و خوزه تورس تشکیل می‌دادند. آنها ۳ بر ۱ مجارستان را شکست دادند، سپس بلغارستان را ۳ بر ۰ از پیش رو برداشتند و برزیل را ۳ بر ۰ مغلوب کردند و در مرحله یک چهارم نهایی کره شمالی را ۵ بر ۲ در هم کوبیدند. اما انگلستان در مرحله نیمه نهایی آنها را ۲ بر ۰ مغلوب کرد. پرتغال بعد از این جام تا ۲۰ سال دیگر نتوانست جواز صعود به جام جهانی را دریافت کند.
