پاول ندود ؛ هنر غلبه بر رقبای سرسخت

تا زمانی که فوتبال از سیاست جدا نشود، قطعا ارزش آن بسیار کم خواهد بود. اگر در سال ۱۹۸۹ کمونیسم در اروپا از هم نمی پاشید، پاول ندود هم احتمالا به سرنوشت اسطوره فوتبال چکسلواکی یعنی ژوزف ماسوپوست دچار می شد.

پاول ندود ، ستاره ای از جمهوری چک

ژوزف ماسوپوست، فینالیست جام جهانی و برنده توپ طلای سال ۱۹۶۲ به عنوان برترین فوتبالیست تاریخ چکسلواکی شناخته می شود و در دوران بازی اش استحقاق حضور در بزرگ ترین تیم های اروپایی را داشت اما به دلیل رژیم کمونیستی حاکم بر این کشور نمی توانست کاری کند. هرچند با متلاشی شدن جمهوری سوسیالیستی چکسلواکی در سال ۱۹۹۳، یکی دیگر از بازیکنان مستعد فوتبال این کشور یعنی پاول ندود که لقب “چکیِ خشمگین” را گرفته بود، فرصت به نمایش گذاشتن توانایی هایش را در سطح اروپا پیدا کرد. پسرک مو طلایی فوتبال چک، متولد سی ام آگوست ۱۹۷۲ در شهر خپ چک است. پدر و مادر او هر دو چکسلواکی تبار و بنام واتسلاو و آنا بودند. پاول ندود در جوانی بسیار سخت کوش بود و به عنوان بازیکنی دو پا، فیزیک بدنی قوی ای داشت. در سال ۱۹۹۲، ندود در حالی که هنوز بازیکنی سطح اول نبود، نخستین انتقال بزرگش را تجربه کرد و به اسپارتا پراگ پیوست. کارول دوبیاش، یکی از اعضای تیم چکسلواکی قهرمان اروپای ۱۹۷۶، در روزنامه مطلبی درباره ندود نوشت و او را بازیکنی که “آینده روشنی ندارد” توصیف کرد. هر چند فصل اول حضور پاول ندود در اسپارتا پراگ برای او نا امید کننده گذشت و پاول بیشتر یک نیمکت نشین محض بود، اما طی همان فصل و سه سال بعد از آن این هافبک فوق العاده با اسپارتا پراگ سه بار قهرمان لیگ شد تا دوبیاش از حرف هایش پشیمان شود.

در اسپارتا، یکی از هم تیمی های ندود درباره بی رحمی پاول در تمرینات به شوخی گفت:

تو هر چیزی که نیاز است را داری؛ وزن مناسب، خانه، ماشین زیبا… چه کسی این ها را به تو داده است؟”

ندود همواره در ذهنش تصویری بزرگ تر از خودش در خارج از چک ساخته بود. یورو ۹۶، سکوی پرتاب دیگری برای هافبک بلوند و پرتحرک جمهوری چک شد؛ او در کنار بازیکنان مستعدی چون پاتریک برگر و کارل پوبورسکی قرار داشت. جمهوری چک در دیدار نیمه نهایی با عملکرد فوق العاده پاول ندود فرانسه را شکست داد و به دیدار فینال یورو ۹۶ رسید. عملکرد استثنایی ندود در این مسابقه، موجب انتقال او به سری آ و پیوستنش به لاتزیویِ زدنیک زمن شد. پاول ندود به حدی پیشرفت کرده بود که حالا در بهترین لیگ آن زمان فوتبال اروپا بازی می کرد. میل و اصرار او به پیشرفت روز افزون، موجب احترام طرفداران و رقیبانش به او شد و با اضافه کردن زیرکی و افزایش مهارت در سبک بازی اش به فوتبالیستی کامل تبدیل شد. توانایی های بالای ندود او را به بازیکنی چند پسته در خط هافبک تیمش تبدیل کرده بود. او به عنوان وینگر می توانست روی دروازه حریف سانتر کند، به هم تیمی هایش در عرض پاس دهد یا به سمت دروازه آن ها شوتزنی کند. دید بالا، آرامش و دقت پاس بالای ندود این اجازه را به او می داد که بر بازی مسلط شود و در زمان نیاز به خط حمله تیم اضافه شده و در محوطه جریمه حریف هم حضور یابد. ندود نمونه بارز یک هافبک همه کاره در زمین بود.

پاول پس از کسب پنج جام با لاتزیو که دو کوپا ایتالیا، یک جام برندگان جام اروپا و دومین اسکودتوی تاریخ باشگاه را شامل می شد، رم را به مقصد تورین ترک کرد تا در یکی از بزرگ ترین باشگاه های جهان یعنی یوونتوس حاضر شود. هواداران لاتزیو نسبت به انتقال ندود به شدت معترض شدند اما این ها در برابر احترامی که در شمال ایتالیا به ندود گذاشته می شد چیزی نبود. در تورین، پاول ندود به برگ برنده یوونتوس در بسیاری از بازی ها تبدیل شد و جام های زیادی با بیانکونری به دست آورد. بدین ترتیب او بهترین بازیکن سال ۲۰۰۳ فوتبال اروپا شد اما خارج از این ها صداقت، وفاداری و اشتیاق ندود است که برای همیشه در یادها می ماند. پس از کسب چهار اسکودتوی متوالی و رسیدن و به فینال لیگ قهرمانان اروپای ۲۰۰۳، ندود با ماندن در یوونتوسی که به دلیل دست داشتن در رسوایی کالچوپولی در سال ۲۰۰۶ به سری بی سقوط کرد، وفاداری اش به بانوی پیر را ثابت کرد.

ندود در حالی که به پایان عمر فوتبالی خود نزدیک می شد و می توانست برای به دست آوردن پول بیشتر به کشور های عربی و امریکایی برود، اما به همراه بزرگانی چون دلپیرو، ترزگه، بوفون و کامورانزی در یووه باقی ماند و تبدیل به اسطوره محبوب بیانکونری شد. پس از بازگشت دوباره یوونتوس به سری آ، ندود برای سه سال دیگر در تورین ماند و شاهد آغاز دوران جدیدی در تاریخ باشگاه بود. به این ترتیب در بین یوونتوسی ها، ندود دارای جایگاهی دست نیافتنی است. اما آیا باید به قضاوت پاول ندود در برابر هم دوره هایش در تیم ملی کشورش مانند پیتر چک، توماس روسیچکی، میلان باروش و کارل پوبورسکی بپردازیم؟ گرچه آن ها تعداد بازی های ملی بیشتری برای جمهوری چک به ثبت رساندند و بعضا به دستاوردهای بزرگی هم رسیدند، اما اگر ندود هم مثل روسیچکی، باروش و پوبورسکی در کشورش از فوتبال باشگاهی خداحافظی می کرد قطعا در بین هم وطنانش جایگاه والاتری پیدا می کرد. با این حال، هیچ یک از بازیکنان نام برده در مقابل توانایی های روشن ندود حرفی برای گفتن نداشتند؛ چکیِ خشمگین، با روحیه ای جنگنده، پای راستی به قدرتمندی پای چپش و میل همیشگی به کسب موفقیت، به نخستین بازیکن تاریخ فوتبال چک بعد از ژوزف ماسوپویت تبدیل شد که موفق به دریافت توپ طلا شده است. به همین ترتیب، او همواره به عنوان نماد فوتبال مدرن جمهوری چک به یاد آورده می شود.