از میکل آرتتا تا کلوس؛۹ بازیکن بزرگی که هرگز در تیم های ملی‌شان بازی نکردند
قهرمانان سابق آرسنال، منچستریونایتد و چلسی برخی از بهترین بازیکنان دنیای فوتبال هستند که هرگز پیراهن تیم ملی کشورشان را نپوشیدند. مانند میکل آرتتا و دی کانیو که در برای کشورشان بازی نکردند.
از میکل آرتتا و دی کانیو ؛ بازیکنانی که برای کشورشان بازی نکردند
بازی کردن در تیم ملی یک کشور به سال‌ها تلاش نیاز دارد و رسیدن به آن نشان دهنده قدرت بالای یک بازیکن است. برای برخی از بازیکنان اما با وجود افتخارات بسیاری که دارند چنین لحظه‌ای فرا نمی‌رسد. در این مقاله، قصد بررسی ۹ بازیکنی را خواهیم داشت که علیرغم شایستگی، اما هرگز نتوانستند پیراهن تیم ملی کشورشان را بر تن کنند.
میکل آرتتا
میکل آرتتا بلافاصله بعد از اینکه بازنشسته شد توسط پپ گواردیولا به کادر فنی منچسترسیتی اضافه شد و از همین حالا نام او به عنوان یکی از مربیان آینده آرسنال مطرح می‌شود. میکل آرتتا که پیش از حضور در لندن با پاری سن ژرمن و رنجرز به قهرمانی در جام اینترتوتو و لیگ برتز اسکاتلند رسیده بود طی پنج فصل حضورش در امارات ۱۴۹ بار پیراهن آرسنال را پوشید، ۱۶ گل زد و به دو قهرمانی جام حذفی و کامیونیتی شیلد رسید. با این وجود خط هافبک تیم ملی اسپانیا به قدری قدرتمند بود که میکل آرتتا حتی یک بار هم پیراهن تیم ملی بزرگسالان اسپانیا را به تن نکند. میکل آرتتا در اسپانیا رقیبان بزرگی مثل ژاوی و اینیستا داشت.
پائولو دی کانیو
احتمالا دو مسئله موجب بازی نرسیدن به دی کانیو در ترکیب آتزوری شد؛ اولی قدرت بالای تهاجمی آن زمانش و دومی هم حاشیه‌های زیادی که داشت بود. دی کانیو که در تیم‌هایی چون لاتزیو، یوونتوس، میلان و ناپولی در سری آ و سلتیک، شفیلد ونزدی، وستهم یونایتد و چارلتون اتلتیک در بریتانیا بازی کرده بیشتر به سبب اظهارات و حرکات فاشیستی و نژادپرستانه‌اش مورد نکوهش قرار می گرفت. همه این‌ها موجب شد تا دی کانیو که قهرمانی سری آ، جام یوفا، سوپر کاپ اروپا و جام اینترتوتو را در کارنامه داشت هیچ‌وقت در تیم ملی کشورش بازی نکند.
استیو بروس
استیو بروس بیش از ۴۰۰ بار پیراهن منچستریونایتد را پوشید، ۵۱ بار برای شیاطین سرخ گلزنی کرد و در اولدترافورد سه قهرمانی در لیگ برتر، سه جام حذفی، سه چریتی شیلد، یک لیگ کاپ، یک جام برندگان جام اروپا و یک سوپر کاپ اروپا را به دست آورد اما به جز یک بازی در تیم دوم انگلیس هیچ بازی برای تیم ملی بزرگسالان کشورش انجام نداد.
جان مک گاورن
فوتبال اسکاتلند در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ قدرتمندتر از حالا بود اما این مسئله که کاپیتان ناتینگهام فارست که دوبار با این تیم به قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا رسید هرگز در تیم ملی اسکاتلند بازی نکرده، باورنکردنی است. مک گاورن که در هفت سالگی از محل تولدش مونتروس به هارتل‌پول مهاجرت کرد در تیم هارتل‌پولز یونایتد نامی برای خودش دست و پا کرد و بعد از آن در دربی کانتی، لیدز یونایتد، ناتینگهام فارست و بولتون واندرز بازی‌های درخشانی انجام داد. این هافبک اسکاتلندی در فارست افتخارات بسیاری کسب کرد و علاوه بر دو قهرمانی اروپا به یک قهرمانی لیگ دسته اول، دو لیگ کاپ و یک سوپر کاپ اروپا هم رسید و با اینکه هیچ بازی ملی‌ای انجام نداد در سال ۲۰۱۷ نامش به تالار مشاهیر فوتبال اسکاتلند اضافه شد.
کارلو کودیچینی
او یکی از چندین دروازه بان خوب فوتبال ایتالیا است که قدرت کافی برای رقابت با جانلوییجی بوفون در تیم ملی را نداشتند. کودیچینی یکی از بهترین گلرهای لیگ برتر و مرد شماره یک چارچوب چلسی در اوایل دهه ۲۰۰۰ بود اما در سطح ملی تنها به تیم ملی دعوت می‌شد. او حتی توسط جو لوییز به تیم ملی انگلیس دعوت شد و به گفته فدراسیون فوتبال انگلیس می‌توانست درون دروازه سه شیرها قرار گیرد اما بر اساس قوانین فیفا او باید پاسپورت انگلیسی داشت و قبل از ۱۸ سالگی حداقل ۵ سال در انگلیس زندگی می‌کرد. این به معنای انجام ندادن حتی یک بازی ملی برای کودیچینی‌ای بود که دو قهرمانی جام حذفی، دو لیگ کاپ و یک کامیونیتی شیلد را در کارنامه داشت. کارلو از زمان حضور کونته روی نیمکت چلسی پست‌های مختلفی در کادر فنی تیم داشته است.
استفان کلوس
همچون ایتالیا، آلمان هم در طول تاریخ دروازه بانان مستعد بسیاری داشته و استفان کلوس یکی از بدشانس‌ترین آنهاست. کلوس در مجموع ۱۷ سال حضورش در بورسیا دورتموند و رنجرز ۱۳ جام گرفت که در این بین می‌توان به قهرمانی لیگ قهرمانان اروپای ۱۹۹۷، دو بوندسلیگا، یک جام اینترکونتیننتال، چهار لیگ برتر اسکاتلند، سه جام حذفی اسکاتلند و دو لیگ کاپ اسکاتلند اشاره کرد. با این حال او تنها دو بار موفق شد تا در تیم ملی زیر ۲۳ ساله‌های آلمان جلوتر از اولیور کان و آندریاس کوپکه درون چارچوب مانشافت قرار گیرد و هرگز در تیم ملی بزرگسالان حضور نیافت.
استید مالبرانک
مالبرانک طی دوران حضورش در لیگ برتر بازی‌های خوبی در فولام، تاتنهام و ساندرلند انجام داد و حتی تونی بلیر هم به او علاقه داشت. این هافبک فرانسوی که با لیون قهرمان سوپر کاپ فرانسه شد، در فولام به قهرمانی جام اینترتوتو رسید و در پیراهن تاتنهام لیگ کاپ را فتح کرد، دو بار به اردوی خروس‌ها فراخوانده شد اما هرگز مورد استفاده قرار نگرفت. مالبرانک برای بازی در تیم ملی بلژیک هم علاقه نشان داد اما آیمه آنتونیس مربی وقت شیاطین سرخ پیشنهاد او را رد کرد.
ماریو دی کاسترو
دی کاسترو احتمالا یکی از بهترین فوتبالیست‌هایی است که تا به حال اسمش را هم نشنیدید. او تنها پنج سال به طور حرفه‌ای فوتبال بازی کرد و در ۱۹۵ بازی‌اش برای اتلتیکو مینیرو ۱۰۰ بار گلزنی کرد. این مهاجم برزیلی یک بار به تیم ملی کشورش دعوت شد و فرصت حضور در زمین به عنوان جانشین کاروالیو لیته که بازیکن بوتافوگو بود را رد کرد. دی کاسترو در سال ۱۹۳۱ خیلی زود و در حالی‌که تنها ۲۶ سال سن داشت بعد از قهرمانی در Campeonato Miniero خودش را بازنشسته کرد. در شرایطی که آنها نیمه اول را با ۳ گل از ویلانوا باخته بودند، دی کاسترو با پوکری که در نیمه دوم کرد، اتلتیکو مینیرو را به بازی برگرداند، اما یکی از هواداران رقیب توسط مدیر اتلتیکو کشته شد و به همین دلیل دی کاسترو از فوتبال خداحافظی کرد و بعد از چند سال دکتر شد.
داریو هوبنر
پدر هوبنر آلمانی بود اما داریو دوست داشت تا برای ایتالیایی بازی کند که در آنجا به دنیا آمده و بزرگ شده بود. با وجود ۲۵۰ گلی که او در فوتبال ایتالیا به ثمر رساند اما پرسش‌هایی مبنی بر سطح بازی و رفتار هوبنر موجب آن شد که نتواند با ستارگانی چون الساندرو دل پیرو، فرانچسکو توتی و کریستین ویری رقابت کند و هیچ‌وقت پیراهن آتزوری را به تن نکند. هوبنر که مسن‌ترین آقای گل تاریخ سری آ بود با آقای گلی لوکا تونی در سال ۲۰۱۵ این رکوردش را هم از دست داد.
