اوبافمی مارتینز ؛ داستان یک عقاب گلزن

اوبافمی مارتینز ، مهاجم سال های گذشته تیم اینتر در کنار آدریانو زوج قدرتمندی را ساخته بودند. در این مقاله به دوران ورزشی وی نگاهی خواهیم انداخت.

نگاهی به دوران فوتبال اوبافمی مارتینز

بیراه نیست اگر بگوییم دیدیه دروگبا فوتبال را تغییر داد. در اواخر دهه نود و آغاز قرن بیست‌ویکم، همکاری دو مهاجم ریزجثه و درشت‌هیکل در خط حمله تیم‌ها امری کاملاً عادی بود که البته در زمین برای یک دهه پس از آن نیز جواب داد. اما زمانی که دروگبا کار دو نفر را به ‌تنهایی انجام می‌داد، بازی فوتبال تغییر کرد. اگر یک مهاجم مثل این اسطوره ساحل عاج به ‌تنهایی قوی و نیرومند، سریع، تکنیکی، باهوش و بااستعداد بود، تنها یک بازیکن در خط حمله کفایت می‌کرد. اما این فقط دروگبا نبود که چنین خصوصیاتی داشت. اوبافمی مارتینز به اندازه دروگبا قدبلند نبود یا اندامی به درشتی همتای آفریقایی خود نداشت اما این موضوع باعث نشد تا مارتینز در دوران حرفه‌ای خود به قله‌هایی رفیع دست پیدا نکند. مارتینز که در لاگوس متولد شده بود در سن ۱۶ سالگی همراه با بردار بزرگتر خود یعنی لادی طی تصمیمی سرنوشت‌ساز به ایتالیا رفت. این دو پسر با رجینا استعداد خود را نشان دادند و در سال ۲۰۰۱ توسط اینترمیلان به ‌خدمت گرفته شدند. اوبافمی پس از یکی دو سال حضور قدرتمند در رده‌های سنی پریماورا، در طول فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۳ وارد ترکیب اصلی نراتزوری شد. شاگردان هکتور کوپر برای حریف اصلی خود در تورین یعنی یوونتوس چالشی برسر کسب قهرمانی ایجاد کرده بودند و تا زمانی که مارتینز اولین بازی رسمی خود برای اینتر را در ماه دسامبر مقابل پارما انجام داد، این تیم تنها متحمل دو شکست در لیگ شده بود.

دو ماه بعد، در سفر اینتر به آلمان برای بازی با بایر لورکوزن در لیگ قهرمانان اروپا، مارتینز در ترکیب اصلی قرار داشت. فینالیست فصل قبل در هر پنج دیدار ابتدایی خود در مرحله دوم گروهی شکست خورده بود و در انتهای جدول قرار داشت اما صعود اینتر به مرحله یک چهارم نهایی هنوز قطعی نبود. آنها با یک امتیاز اختلاف نسبت به نیوکاسل، سوم بودند. با این وجود، کوپر مارتینز را وارد بازی کرد و این مهاجم نیز به‌ خوبی جواب اعتماد سرمربی را داد. گاهی اوقات در فوتبال دیده می‌شود که یک شادی بعد از گل حتی از خود گل نیز زیباتر است و این درباره مارتینز در بازی برابر لورکوزن صدق کرد. اوبافمی نوجوان با فرار از چنگ دفاع حریف، با پای چپ خود دروازه را با آرامش تمام باز کرد و نوید سال‌های درخشان آینده را داد اما پس از گل، نمایش پشتک‌های او بود که تماشاگران فوتبال را به وجد آورد. اوبافمی مارتینز ناگهان از یک استعداد جوان به پسری تبدیل شد که به‌ خاطر حرکات آکروباتیکش معروف بود.

اینتر پس از عبور از سد والنسیا در یک چهارم نهایی، برای بازی برابر میلان کارلو آنچلوتی در مرحله نیمه نهایی آماده می‌شد. روسونری در بازی دوم که اینتر میزبانش بود یک گل از حریف پیش افتاد تا کوپر برای به تساوی کشیدن بازی در نیمه دوم، به مارتینز روی بیاورد. پائولو مالدینی و دیگر مدافعان میلان با حضور مارتینز جوان و سریع در زمین به دردسر افتادند. در دقیقه ۸۴، مارتینز با عبور سریع از مالدینی، دروازه کریستین آبیاتی را باز کرد. آن لحظه درخشان اوبافمی در نهایت به اینتر کمک نکرد تا در فینال حضور یابد اما تأثیرات بزرگ دیگری داشت. مارتینز سال بعد در مقابل آرسنال ونگر که در انتهای فصل به شکست‌ناپذیران معروف شد، دروازه ینس لمن را باز کرد تا هواداران توپچی‌ها نیز شاهد پشتک‌واروهای این ستاره جوان باشند. اما چند هفته بعد و زمانی که در دربی میلان، گل مارتینز تنها برابر گل‌های پیپو اینزاگی، کاکا و آندری شفچنکو یک مرهم بود دیگر خبری از حرکات آکروباتیک نشد. پس از آن، در یک دربی دیگر یعنی دربی ایتالیا، مارتینز همراه با گل پشتک هم زد؛ اینتر ۳-۱ یووه را شکست داد. سپس در دیدار برگشت برابر یوونتوس، این ستاره نیجریه‌ای که هنوز ۲۰ سالش هم نشده بود گل اول را برای تیمش زد تا اینتر در پایان ۳-۲ به پیروزی برسد.

مارتینز علیرغم توانایی خاص خود در تأثیرگذاری در هر بازی، هرگز در میان ۱۱ نفر اصلی جایگاه محکمی پیدا نکرد. با توجه به حضور نام‌هایی همچون کریستین ویری که در اوج خود بود، آدریانو، یکی از جذاب‌ترین مهاجمان آن سال‌ها و البته آلوار رکوبا و خولیو کروز، این مسئله عجیب نبود. البته ورود روبرتو مانچینی در سال ۲۰۰۴ به باشگاه، شرایط را تغییر داد. آدریانو به یک ماشین گلزنی تمام‌عیار تبدیل اما چنین مهاجمی بازهم به کمک بازیکنی دیگر نیاز دارد. مارتینز نسبت به سایر مهجمان تیم در بازی‌های بیشتری به میدا رفت و در همان فصل به یکی از مردان اصلی اینتر چه در بازی‌ها بزرگ و چه در دیدارهای دیگر تبدیل شد. او آن فصل ۳۱ بار برای نراتزوی به میدان رفت که ۱۶ تای آن از اول بازی انجام شد. در مسیر قهرمانی تیم در جام حذفی ایتالیا، او بهترین گلزن باشگاه بود و همچنین پیش از آنکه سرنوشت آنها در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان در مصاف جنجالی با میلان به‌دست هواداران خودی تعیین شود، مارتینز نمایشی راضی‌کننده داشت. یکی دیگر از بازی‌های درخشان مارتینز در یک بعد از ظهر ژانویه برابر سمپدوریا رقم خورد، جایی که وی از روی نیمکت به کمک تیم مانچینی آمد. با گل و پاس گل‌های مارتینز، اینتر که تا دقیقه ۸۵ دو بر صفر عقب افتاده بود در پایان به پیروزی رسید.

اما در فوتبال ملی، نیجریه و مارتینز با دوم شدن در گروه خود پس از آنگولا، نتوانستند به مسابقات جام جهانی ۲۰۰۶ صعود کنند. مارتینز هرچند در جام ملت‌های آفریقای همان سال در مصر حضور داشت. سوپر ایگل‌ها در مرحله نیمه نهایی با تک گل دیدیر دروگبا مغلوب ساحل عاج شدند. زمانی که مارتینز به دیدارهای باشگاهی بازگشت، اینتر نیز تعادل خود را مجدداً برقرار کرد و این فرصت را داشت تا با پیروزی برابر یوونتوس صدرنشین، در رقابت برای فتح اسکودتو جایگاه خود را تحکیم نماید. اما پس از آنکه زلاتان ابراهیموویچ بانوی پیر را پیش انداخت، مارتینز نیز جای خود را به خولیو کروز داد. والتر ساموئل حساب کار را به تساوی رساند اما گل الساندرو دل پیرو سه امتیاز را از آن یووه کرد تا اینتر نیز در نهایت از کورس قهرمانی خارج شود. آخرین میخ تابوت اولین قهرمانی لیگ اینتر پس از ۱۷ سال در آن فقط، در اواسط ماه آوریل با شکست در دربی کوبیده شد. اما آن فصل، سرنوشت داستانی دیگر برای اینتر در آستین داشت. در ماجرای کالچوپولی و تبانی گسترده تیم‌ها، پس از کسر امتیاز از یوونتوس، میلان و فیورنتینا، جام قهرمانی سری آ نیز به اینتر رسید.  اما این قهرمانی بادآورده در دوران حرفه‌ای فردی مارتینز تأثیر سویی داشت. پس از سقوط یووه به سری بی به‌خاطر تبانی، ابراهیموویچ از این تیم به اینتر آمد و هرنان کرسپو نیز پس از سپری کردن دورانی نه ‌چندان موفق در چلسی پا به جوزپه مه آتزا گذاشت. همچنین با وجود آدریانو دیگر جایی برای مهاجم آفریقایی نمانده بود. تا آنکه مارتینز در ماه آگوست به نیوکاسل پیوست. دوماه پس از انتقال از سن سیرو به سنت جیمز پارک و برتن کردن پیراهن سیاه و سفید، تردیدهای پیرامون مارتینز نیز رنگ باختند.

مارتینز پیراهن شماره ۹ آلن شیرر را یک سال پس از بازنشستگی او انتخاب کرد اما هفته‌های اول با مصدومیت و بیماری سپری شدند تا آنکه نه گل برای مارتینز از راه رسید. اندکی بعد، مهاجم ۲۱ ساله با گل تساوی دیرهنگام در دیدار برابر تاتنهام در وایت هارت لین، به تیم خود کمک کرد تا بازی باخته را با پیروزی عوض کند. ۱۴ ماه پس از آن، زاغ‌ها این‌بار همراه با کوین کیگان در مقام سرمربیگری به وایت هارت لین بازگشتند. پس از گل درن بنت در نیمه اول برای تاتنهام، نیکی بات بازی را به تساوی کشاند سپس جرمی در نیمه دوم با یک ضربه ایستگاهی گل دوم را وارد دروازه حریف کرد. در نیمه دوم، مثلث مارتینز، مارک ویدوکا و مایکل اوون درخشان ظاهر شد. در همکاری همین سه نفر، اوون گل سوم را زد و چهارمی را هم خود مارتینز روی پاس جویی بارتون زد. برای این گل، مارتینز جانان وودگیت را مغلوب تکنیک خود کرد. او با یک حرکت بدن وودگیت را نقش بر زمین کرد و توپ را به قعر دروازه فرستاد سپس با یک پشتک‌واروی ساده در نزدیکی پرچم کرنر این گل را جشن گرفت. کوین کیگان پس از حتمی شدن پیروزی در آن دیدار و جلو افتادن نیوکاسل با اختلاف سه گل، ویدوکا و اوون را از زمین بیرون کشید اما اجازه داد تا ستاره آفریقایی ۹۰ دقیقه کامل بازی کند.

در جایگاه مدیران، مایک اشلی با پیراهن نیوکاسل این گل‌ها را جشن گرفت اما یک سال بعد، لبخندها محو شده بودند و حتی اشلی هم گاهاً در استادیوم دیده نمی‌شد. شیرر بر روی نیمکت نشست تا باشگاه مورد علاقه‌اش را از سقوط نجات بدهد. دوشنبه شبی در ماه می، میدلزبورو در دیداری حساس به سنت جیمز پارک آمد. هردو تیم همراه با هال سیتی با ۳۱ امتیاز لب مرز سقوط بودند. نیوکاسل اما هنوز با منطقه سقوط فاصله داشت. در فاصله بیست دقیقه مانده به پایان نتیجه ۱-۱ بود که شیرر، مارتینز را وارد زمین کرد. چند ثانیه بعد، مارتینز به آغوش مربی خود آمد چرا که برتری را برای تیمش به ارمغان آورده بود.

پیتر لونکراندز با زدن گل سوم، خیال نیوکاسل از کسب سه امتیاز را راحت کرد اما در ادامه اوضاع چندان خوب پیش نرفت. نیوکاسل در این نبرد تسلیم شد و در نهایت برای اولین‌بار از سال ۱۹۹۳ از لیگ برتر به دسته پایین‌تر سقوط کرد تا همزمان با آن، دوران مارتینز نیز در شمال غرب به پایان برسد. او پیش از بازگشت مجدد به لیگ برتر و پوشیدن پیراهن بیرمنگام، در ولفسبورگ و کازان به میدان رفت. مارتینز طی شش ماه پوشیدن پیراهن آبی بیرمنگام دو گل زد که یکی از آنها بسیار خاطره‌انگیز بود. ورزشگاه ومبلی و آرسنال؛ لورن کوشیلنی و وویچک شزنی و دروازه خالی! قهرمانی در لیگ کاپ و البته چند پشتک خاطره‌ای بود که مارتینز از این دوره ساخت. گام بعدی در تور فوتبال و البته جهان‌نوردی مارتینز همراه با لوانته اسپانیا رقم خورد. سیاتل ساندرز در آمریکا و شانگهای شنهوا در چین آخرین مقصدهای او بودند. آخرین بازی مارتینز در تابستان ۲۰۱۸ برای تیم چینی انجام شد. یک مصدومیت زانوی شدید باید کار دوران حرفه‌ای این مهاجم را تمام می‌کرد اما او هنوز تسلیم نشده است. مارتینز ماه سپتامبر در مصاحبه با گل گفت:

من ۳۴ سال دارم اما حس می‌کنم یک نوجوان با همان شور و حرارت هستم. من هنوز هم می‌توانم برای هر تیم بزرگی در دنیا بازی کنم.

پس شاید هنوز هم می‌توانیم امیدوار باشیم تا یک ‌بار دیگر حرکات آکروباتیک اوبافمی مارتینز را ببینیم.