دو برادر، دو دشمن و دو قهرمان؛ داستان دوران حرفه‌ای گابریل و دیگو میلیتو
در ماه می سال ۲۰۱۶ میلادی و در مرحله نهایی لیگ حرفه‌ای آرژانتین، دیگو میلیتو ۳۶ ساله از فوتبال خداحافظی کرد.
دوران حرفه ای گابریل و دیگو میلیتو
در نقطه دیگری از بوینس آیرس، گابریل میلیتو، برادر کوچکتر دیگو با ۱۴ ماه اختلاف سنی، به‌عنوان سرمربی باشگاه کلاب اتلتیکو ایندیپندنته انتخاب شد. برای لحظه‌ای کوتاه، یکی از جذاب‌ترین برادران تاریخ فوتبال به نقطه‌ای برگشتند که همه‌چیز از آنجا شروع می‌شد. دیگو و گابریل علیرغم کسب ۲۱ جام مهم، بیشتر دوران حرفه‌ای خود را در حاشیه توجهات گذراندند و در سایه‌ها می‌رقصیدند. آنها توسط بهترین مربیان فوتبال مربیگری شدند و روی هم‌رفته تنها در ۶۵ بازی ملی پیراهن آرژانتین را برتن کردند.
چهره شاخص فینال لیگ قهرمانان ۲۰۱۰ از نظر بسیاری از هواداران فوتبال شاید ژوزه مورینیو باشد. با وجود آنکه مورینیو در رقم زدن آن شاهکار توسط اینتر نقش فراوانی داشت، این دیگو میلیتو بود که به زیبایی در زمین ایفای نقش می‌کرد و با نبوغ خود لحظات تعیین‌کننده‌ای در آن دیدار رقم زد. در یکی از آن شب‌های مطبوع سانتیاگو برنابئو بود که فصل آخر طوفان اینتر به ثمر نشست و یک نابغه مربیگری همراه با ترکیبی از بازیکنان کارکشته موفق شد به یک سه‌گانه غیرقابل تصور که هنوز هم در کارنامه‌اش می‌درخشد دست پیدا کند. در مرحله نیمه نهایی، پیروزی تاریخی اینتر برابر بارسلونا داستان‌های دراماتیکی را به تصویر کشید که رگه‌‌هایی از فیلم‌های نوآر را در خود داشتند. یکی از خاص‌ترین این داستان‌ها رویارویی برادران میلیتو به‌عنوان دو رقیب ورزشی روبه‌روی یکدیگر بود. دیگو میلیتو، سه هفته قبل از آنکه برنده دیدار فینال مسابقات لیگ قهرمانان اروپا لقب بگیرد، لحظات به‌یادماندنی دیگری در کارنامه خود ثبت کرد. او که در بازی رفت برابر بارسلونا گلزنی کرده بود، تنها گل دیدار فینال جام حذفی ایتالیا را به ثمر رساند و در برد دشوار ۱-۰ بیرون از خانه برابر سیه‌نا نیز گلزنی کرد، دیداری که پس از آن فتح اسکودتو توسط نراتزوری قطعی شد. اما برای گابریل، هفته‌ها، ماه‌ها و حتی شاید سال‌ها قبل از آن بازی مرحله نیمه نهایی در ماهآوریل ۲۰۱۰، به اندازه داستان دیگو قهرمانانه بودند هرچند شاید چندان تماشایی نباشند. گابریل دو سال پیش از آن با مصدومیت شدید در لیگامنت زانوی خود روبه‌رو شده بود و آن زمان به تازگی آمادگی مجدد خود را کسب کرده بود. او در دیدار مرحله رفت روی نیمکت نشسته بود اما در بازی برگشت درست مثل برادرش کار را از ابتدا آغاز می‌کرد. متاسفانه گابریل تنها در نیمه اول در بازی باقی ماند اما در همین ۴۵ دقیقه، دو برادر به‌صورت دیوانه‌وار در جستجوی جایگاه خود در مهم‌ترین فینال اروپا بودند.
در سایه سوپرکلاسیکوی آرژانتین، دربی آوِلانِدا قرار گرفته است. از نظر اهمیت تاریخی، دیدار حساس بین بوکاجونیوز و ریورپلاته مهم‌ترین بازی شهر بوینس آیرس است هرچند، دربی دوم این شهر یا همان آولاندا که دیدار بین ایندیپندته و راسینگ کلاب است نیز به همان اندازه پرحرارت و پراهمیت است. بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۳، دیگو و گابریل دربی آولاندا را به یک بازی خانوادگی تبدیل کردند. دیگو که در بیست سالگی به دلیل شباهت عجیب با اسطوره اوروگوئه یعنی انزو فرانچسکولی لقب «ال پرینسیپ» را دریافت کرده بود، همان زمان به راسینگ پیوست و سال‌های ابتدایی دوران حرفه‌ای خود را در خط حمله این تیم سپری نمود. آن سوی شهر، گابریل خود را در کلاب اتلتیکو ایندیپندته خود را به‌عنوان یک دفاع وسط مطمئن معرفی کرده بود و تنها در سن ۲۲ سالگی به بازوبند کاپیتانی رسید. این دو در آولاندا عشق برادرانه خود را کنار می‌گذاشتند. در اولین آولاندا که دو برادر در آن مقابل هم قرار می‌گرفتند، دیگو از زمین اخراج شد. زمینه‌ساز این اخراج برادرش بود که با حرفه‌ای‌گری یک جنجال به‌راه انداخته بود. در دربی دوم، پدر و مادر و نامزدهای این دو خیلی زود از ورزشگاه خارج شدند. آنها نمی‌توانستند جدال و درگیری‌های جدی دو برادر در زمین را شاهد باشند
برادران میلیتو علیرغم درگیری جدی که در زمین داشتند، بیرون از زمین فوتبال همواره به یکدیگر نزدیک بودند. هردوی آنها در سال ۲۰۰۳ آمریکای جنوبی را به مقصد اروپا ترک گفتند. و از آن زمان هم به عنوان هم‌تیمی و هم رقیب در کنار یکدیگر صف‌آرایی کرده بودند. در ماه جولای سال ۲۰۰۳، رئال مادرید اولین باشگاه بزرگی بود که به یکی از میلیتوها علاقه نشان داد. در پشت پرده مراسم پرزرق‌وبرق رونمایی از دیوید بکام، گابریل تا تبدیل شدن به دومین خرید تابستانی باشگاه فاصله چندانی نداشت اما یک مصدومیت زانو که اخیرا برایش پیش آمده بود مانع از تحقق این رویا شد. اما رئال ساراگوسا طی یک قمار که از آن شدیدا راضی و خوشحال به نظر می‌رسید، توانست با گابریل قرارداد امضا کند. تا زمانی که برادر بزرگتر راه خود را به اروپا پیدا کرد، گابریل نیز بلافاصله در ترکیب تیم جا افتاد و با ارائه نمایش‌هایی مطمئن در خط دفاعی، کاپیتانی باشگاه را برعهده گرفت. همه منتظر هم‌تیمی شدن دو برادر با هم بودند و شایعاتی نیز در این رابطه مطرح شد اما هفته‌ها و ماه‌ها گذشتند و دیگو در آرژانتین ماند. او فصل ۲۰۰۳-۲۰۰۴ را بازهم با راسینگ آغاز کرد. بسیاری از باشگاه‌های اروپایی از فرصت امضای قرارداد با دیگو استفاده نرکدند تا آنکه گزینه‌هایی عجیب برای مهاجم جوان از راه رسیدند. جنوا که فصل قبل از سقوط به سری سی ایتالیا فرار کرده بود، بالاخره دیگو را به اروپا آورد. این تیم سری بی، از امضای قرارداد با یک بازیکن خارجی سود زیادی برد. دیگو برای جا افتادن در ترکیب تیمش به زمان زیادی نیاز نداشت. میلیتو طی یک فصل و نیم در ۵۹ بازی ۳۳ بار برای جنوا گلزنی کرد. دیگو میلیتو در جریان پیروزی ۳-۲ خانگی برابر ونزیا دوبار دروازه حریف را باز کرد تا قهرمانی سری بی را تجربه کند و جنوا پس از یک دهه دوری از سری آ به این لیگ هیجان‌انگیز بازگردد. اما این داستان پایان خوشی نداشت!
بلافاصله پس از این دیدار اتهاماتی مبنی بر تبانی و تعیین نتیجه بازی از قبل، متوجه مدیران و بازیکنان دو تیم شد. فوتبال ایتالیا در آن زمان پرونده‌های سنگینی از تبانی را روی میز قضاوت داشت. مدارک و شواهد برای ادعای تبانی در بازی جنوا-ونزیا به حد کافی وجود داشت. ونزیا که پیش از این دیدار سقوطش به سری سی حتمی شده بود، به اتهام تبانی محکوم شد. آنها برای آنکه در مسیر قهرمانی و صعود جنوا دردسر ایجاد نکنند مبلغی دریافت کرده بودند. در حد فاصل ماه‌های ژوئن و ژوییه سال ۲۰۰۵ چند دادگاه محکومیت و تجدید نظر برگزار شد اما در نهایت، جنوا به قرار گرفتن در رده ۲۲ سری بی و بنابراین سقوط به سری سی محکوم شد. دیگو میلیتو که هیچ اتهام شخصی متوجه وی نشده بود، در آستانه حضور در رئال ساراگوسا قرار گرفت. یک انتقال قرضی دو ساله باعث شد تا برادران میلیتو برای دومین‌بار در دوران حرفه‌ای خود به‌عنوان هم‌تیمی کنار یکدیگر بازی کنند. حضور دو برادر کنار هم کاملا به نفع ساراگوسا تمام شد. دیگو میلیتو در پایان اولین فصل حضور در این تیم بهترین گلزن باشگاه شد. او در مرحله نیمه نهایی کوپا دل ری برابر رئال مادرید، چهاربار دروازه این تیم را باز کرد. ساراگوسا در دیدار فینال برابر اسپانیول شکست خورد. دیگو در فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۷ آمار گلزنی خود را ارتقا داد، و تنها دو گل با کسب عنوان بهترین گلزن لالیگا که در انتها به رود فن نیستلروی رسید فاصله داشت. همین امر باعث شد تا ساراگوسا قرارداد دیگو را دائمی کند. گابریل نیز از طرف دیگر به‌علت نمایش‌های دفاعی مطمئن خود مورد تحسین قرار گرفته بود. فرانک رایکارد که خود در کارهای دفاعی سررشته داشت، با پیشنهادی ۲۰ میلیون یورویی در جولای ۲۰۰۷ کابریل میلیتو را برای بارسلونا به خدمت گرفت. بارسا در آن فصل با تحولی بزرگ روبه‌رو شده بود. لیلیان تورام، جانلوکا زامبروتا و رونالدینیو آخرین بازی خود برای باشگاه را انجام دادند. دکو و اتوئو نیز اواخر دوران بازی خود با پیراهن آبی اناری را تجربه می‌کردند. حتی ۱۲ ماه بعد، خود رایکارد هم دیگر مربی بارسلونا نبود.
علیرغم تغییرات بزرگ و ناکامی باشگاه در کسب جام، میلیتو نقشی ثابت در تیم برعهده داشت. بویان کرکیچ و لیونل مسی برای باشگاه اولین بازی‌های خود را انجام دادند و علیرغم آنکه تیم لالیگا را با فاصله ۱۸ امتیازی از رئال مادرید به پایان رساند، بارسا به مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان رسید. در این مرحله بارسا به‌دست منچستریونایتد حذف شد تا فینال کاملا انگلیسی را برابر چلسی برگزار کند. اما برای گابریل، بازی تعیین‌کننده برگشت در اولدترافورد یک فاجعه کامل بود. مدافع آرژانتینی در آن دیدار با مصدومیت زانو روبه‌رو شد، مصدومیتی که نزدیک بود به‌خاطر آن فوتبال را کنار بگذارد. زمانی که میلیتو به خاطر این مصدومیت رباط صلیبی از میادین دور بود، گواردیولا جای رایکارد را گرفت تا عصر طلایی بارسلونا آغاز شود. طبیعتا عدم حضور در انقلاب پپ نیز برای گابریل ناراحت‌کننده بود اما این مدافع در سال‌های اوج خود روحیه ورزشکاری بالایی داشت. مصدومیتی که ابتدا قرار بود یک سال گابریل را از میادین دور نگه دارد، بیشتر از تشخیص اولیه طول کشید اما پس از ۶۰۲ روز دوری از مستطیل سبز میلیتو با میادین بازگشت. پپ و بارسا در همین دوران فاتح سه‌گانه شدند. گابریل میلیتو در سیستم شناور گواردیولا به‌خوبی جا افتاده بود و خودش نیز از در اختیار داشتن توپ لذت میبرد. خود پپ نیز بارها از مدافع آرژانتینی تعریف کرد.
اما در فوتبال، دو سال زمان زیادی است. زمانی که گابریل در تاریخ پنجم ژانویه سال ۲۰۱۰ و بازی لیگ برابر سویا مجددا پا به زمین فوتبال گذاشت، مسیر فوتبال حرفه‌ای دیگو یک بار دیگر در جهت پیشرفت قرار گرفت. پیشرفتی که در نهایت او را به یک افسانه تبدیل کرد. پس از انتقال بزرگ گابریل به بارسا، بازوبند کاپیتانی نیز به دیگو رسید. او در همین زمان قرارداد خود با ساراگوسا را تمدید کرد که شایعه شده بود در آن بند فسخ قرارداد ۱۰۰ میلیون یوروریی گنجانده شده است. اما پیشرفت دیگو نتوانست مانع از ناکامی تیم شود. ساراگوسا که سال ۲۰۰۷ را در جمع شش تیم برتر تمام کرده بود، روز آخر فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۸ به دسته پایین‌تر سقوط کرد. بدین ترتیب داستان برادران میلیتو و ساراگوسا نیز به پایان رسید. دیگو نیز پیشنهادات خوبی از سرتاسر اروپا را رد کرد و در نهایت به ایتالیا و عشق اولش جنوا بازگشت. این تیم حالا دیگر به‌صورت کاملا قانونی در سری آ قرار داشت. این قرارداد که در لحظات پایانی منعقد شد، بازهم لحظات خوبی برای هردو طرف به‌همراه داشت. جنوا که فصل قبل را با حضور در میانه‌های جدول به‌پایان رسانده بود، به‌لطف ۲۴ گل میلیتو فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹ را در میان پنج تیم برتر تمام کرد.
همچنین تنها زلاتان ابراهیموویچ توانست گل‌های بیشتری از میلیتو به‌ثمر برساند. گلزنی‌های ابراهیموویچ برای اینتر مورینیو، قهرمانی سری آ را به ارمغان آورد و در نهایت علاقه بارسا به خود بازیکن هم باعث شد تا زلاتان در ازای ۴۶ میلیون یورو و ساموئل اتوئو به نیوکمپ برود. اینتر در همان پنجره نقل و انتقالاتی، با لوسیو، تیاگو موتا، وسلی اشنایدر و البته، دیگو میلیتو قرارداد امضا کرد. تنها چند ماه بعد، همین بازیکنان به ستون فقرات تیم تبدیل شده و چه در عرضه داخلی و چه در اروپا، پیروزی‌هایی تاریخی برای افعی‌ها رقم زدند. دیگو در فصل اول حضورش در اینتر، طی ۵۲ بازی ۳۰بار دروازه حریفان را باز کرد. دو گل میلیتو در دیدار فینال، رویای سه گانه اینتر را محقق کرد. دیدار نهایی فصل ۲۰۱۰ لیگ قهرمانان اروپا، بدون شک پراهمیت‌ترین مسابقه فوتبال در دوران حرفه‌ای برادران میلیتو محسوب می‌شود. گابریل که در مرحله نیمه نهایی توسط برادر حذف شده بود، قطعا از اینکه برادرش جام قهرمانی را بالای سر میبرد خوشحال بود. دیگو در دیدار فینال به کمک ساموئل اتوئو و وسلی اشنایدر برابر بایرن مونیخ که هانس یورگ بوت را در دروازه و دنیل فن بویتن و مارتین دمیکلیس آرژانتینی را در خط دفاع داشت، دوبار گلزنی کرد.
پیوستن دوباره به اولین باشگاه دوران حرفه‌ای و در اختیار دادن استعداد ذاتی که دیگر با تجربه نیز همراه شده، داستان سال‌های اخر بسیاری از فوتبالیست‌های بزرگ است. برادران میلیتو نیز دقیقا همین کار را انجام دادند. گابریل پس از آنکه در فصل ۲۰۱۰-۲۰۱۱ تنها ده بازی برای بارسلونا انجام داد، قبل از برادر بزرگتر به آرژانتین بازگشت. ایندیپندته در تابستان ۲۰۱۱ با آغوش باز از کاپیتان محبوب خود پذیرایی کرد. گابریل به ناچار در برابر مصدومیت‌ها تسلیم شد و تنها پس از یک فصل، از فوتبال حرفه‌ای خداحافظی کرد. پس از فصل افسانه‌یی ۲۰۱۰، دیگو قرارداد خود با اینتر را چهار سال دیگر تمدید کرد. او سه سال از این مدت را بازیکن اینتر بود و زیر نظر شش مربی مختلف بازی کرد. دیگو علیرغم آنکه در فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۲ با بهترین آمار گلزنی خود برابری کرد، بر اثر فشار مصدومیت‌ها و همچنین سردرگمی ناشی از تعویض متعدد مربیان توسط ماسیمو موراتی در سال‌های پس از سه‌گانه دوران خوشی را سپری نکرد. بنابراین پس از سپری کردن دو فصل دشوار که شامل یک مصدومیت سنگین نیز می‌شد دیگو نیز تصمیم گرفت به خانه برگردد. او با پوشیدن مجددا پیراهن راسینگ، به باشگاه شهر دوران کودکی خود کمک کرد تا سال ۲۰۱۴ در لیگ آرژانتین به قهرمانی برسد و سهمیه حضور در کوپا لیبرتادورس ۲۰۱۵ را کسب کند. زمانی که دیگو دیگر رسما به پایان کار خود نزدیک شده بود، گابریل خود را به‌عنوان یک مربی آینده‌دار اثبات کرد. او پیش از آنکه سکان هدایت ایندیپندنته را برعهده بگیرد، یک فصل خود را با استودیانتس سپری کرد.با وجو آنکه دیگو و گابریل در ابتدای دوران فوتبال خود کاملا در مقابل یکدیگر قرار داشتند و حتی از ضربه زدن به یکدیگر نیز دریغ نکردند، رابطه‌ای محکم بین دو برادر برقرار است. میلیتوها تا ابد دو فوتبالیست بااستعداد، دو رقیب و دو برادر باقی خواهند ماند.
